De uitdrukking "Sufferin' succotash" is een zogenaamde bastaardvloek, bedacht door de scriptschrijvers van de Warner Bros.-tekenfilmseries rond Sylvester the Cat, en later ook gebruikt door Daffy Duck. Ze hadden een krachtterm nodig die als scheldwoord klonk, maar niets grofs bevatte. De keuze viel op deze volkomen onzinnige combinatie. Het woord “sufferin’” geeft de uitdrukking een klagende, negatieve lading, terwijl “succotash” nergens op slaat — behalve dan dat het lekker klinkt, vooral met een slissend spraakgebrek, zoals Sylvester en Daffy dat hebben. Al die sisklanken maken het extra komisch.
Er wordt weleens beweerd dat de term zijn wortels heeft in het Victoriaanse tijdperk, toen het gebruik van zogenaamde eufemistische vloeken in opkomst was. Denk in het Engels aan “gosh” in plaats van “God”, “heck” voor “hell” en “tarnation” als vervanging voor “damnation”. In het Nederlands hebben we onze eigen versies, zoals “deksels”, “gossie”, “jasses”, “nondeju”, “sapperloot” en “potjandorie” — Donald Duck-waardige verwensingen die eigenlijk een eigen blog verdienen.
Succotash zelf is overigens wél een echt gerecht: een traditioneel Noord-Amerikaanse groenteschotel bestaande uit voornamelijk zoete maïs en limabonen, soms aangevuld met ingrediënten als ui, aardappel, tomaat, paprika, okra of gezouten vlees. Omdat het een combinatie is van een graan en een peulvrucht, bevat het alle essentiële aminozuren — voedzaam én eenvoudig.
De naam komt van het Narragansett-woord “sahquttahhash”, wat “gebroken maïskorrels” betekent. Britse kolonisten namen het gerecht in de 17e eeuw over en maakten er een stoofpot van, met ingrediënten die in Europa toen nog onbekend waren. Succotash werd een vast onderdeel van de New England-keuken, en is in sommige Amerikaanse regio’s nog steeds een traditioneel gerecht op Thanksgiving. Tijdens de Grote Depressie in de jaren dertig was het vanwege de lage kosten en beschikbaarheid van de ingrediënten een populaire maaltijd.
Dat zo’n voedzame stoofpot uiteindelijk eindigt als cartoonvloek in de mond van een spraakgebrekkige kat? Tja — da’s nou precies het soort culturele kronkels dat het Engels zo boeiend maakt.
EmoticonEmoticon