Dune II: Het begin van de real-time strategie
Dune II: The Building of a Dynasty was de eerste échte real-time strategy game, ontwikkeld door Westwood Studios in 1992—tegenwoordig onderdeel van EA. Het spel verscheen voor MS-DOS en betekende een revolutionaire stap voorwaarts. Tot dan toe waren strategiespellen bijna altijd turn-based. Je keek machteloos toe hoe de tegenstander je langzaam versloeg, wachtend op je volgende beurt. Dune II veranderde dat radicaal: eindelijk kon je direct actie ondernemen, zonder te wachten.
Het concept werd later nog verder verfijnd en gepopulariseerd met Westwoods eigen Command & Conquer, maar Dune II legde de fundering.
Gebaseerd op een klassieker
Het spel is geïnspireerd op de beroemde sciencefictionboeken van Frank Herbert: Dune. De ‘II’ in de titel verwijst naar een eerder (en totaal ander) adventure game. Je hoeft het boek of die eerste game echter niet te kennen om het spel te begrijpen.
De opzet is eenvoudig maar briljant: drie adellijke huizen — de nobele Atreides, de sluwe Ordos en de kwaadaardige Harkonnen — strijden om de heerschappij over de zandplaneet Dune, in opdracht van de keizer. De inzet? Het kostbare “Spice”, een grondstof die cruciaal is voor interstellaire ruimtevaart.
Strategie op het zand
Als speler begin je elk level met een kleine basis. Je bouwt een Spiceraffinaderij, stuurt je harvesters het zand op en breidt je basis langzaam uit met fabrieken, barakken en verdedigingssystemen. Met elk nieuw level wordt je arsenaal groter, totdat je uiteindelijk de strijd aangaat met de keizer zelf.
Onderweg word je niet alleen tegengewerkt door de andere huizen, maar ook door gigantische zandwormen en lokale bewoners. Het spel is langzaam, intens en allesomvattend.
Persoonlijke herinneringen
Ik heb dit spel urenlang, wekenlang, maandenlang gespeeld — met alle drie de partijen. Ik kreeg het ooit op floppy’s, ik meen vier stuks. Via het beroemde ‘sneaker net’ — piraterij op sneakers. Mijn Tulip 286 kon het nét aan, voorzien van een SoundBlaster-kaart met AdLib-emulatie. Opstarten moest met Himem.sys geladen, om een whopping 1024 KB RAM te benutten.
De bediening was traag en bewerkelijk: elk mannetje, elk voertuig moest je handmatig ergens naartoe slepen met de muis. Maar het gevoel van controle en overzicht was ongekend verslavend.
Audio: de ziel van het spel
En dan dat geluid. Digitale stemcommando’s als “Moving out!” als je soldaatjes op pad stuurde, of “Affirmative” bij verkenningseenheden. En natuurlijk de MIDI-muziek: deze tracks zijn voorgoed in mijn brein gebrand. Geen streaming, geen Spotify — gewoon de pure chipsounds via de zelfbouwspeakers van een vriend van me.
Pas jaren later ontdekte ik wie de componist was: Frank Klepacki. Ik heb zelfs contact met hem gezocht. Zijn muziek is tijdloos, en gelukkig kun je de originele AdLib-versie nu gewoon op internet terugvinden. Nog steeds klinkt het nergens zo vertrouwd als toen, thuis achter dat oude scherm.
Mijn favoriete track? Moeilijk te zeggen. “Faithful Warriors”? Of toch “Desert of Doom”? Nee wacht, “Adrenaline Rush”! Of eigenlijk… ze zijn allemaal zo goed.
